W związku ze zmęczeniem po wczorajszym dniu postanowiliśmy pojechać w miarę lajtowo i ograniczyć się do jednego podjazdu. Ustaliliśmy że pojedziemy większość po płaskim a na podjazd padło na Przehybę, jeden z najtrudniejszych podjazdów w Polsce, profil tu http://www.genetyk.com/podjazdy/przehyba1.html. Do mostu w Gołkowicach z górki rzeczywiście lajtowo ze średnią 31. Międzyczas dla podjazdu został włączony na końcu mostu przy znaku Gołkowice Dolne. Na odcinku prowadzącym przez wsie który był strasznie dziurawy parę lat temu położono nowy asfalt więc początek podjazdu jest bardzo fajny. Próbowałem trochę podkręcić tempo ale moc nie była z nami i jechaliśmy spokojnie aż do momentu kiedy się zrobiło bardzo sztywno. Przepychaliśmy ledwo co bo w jakimś momencie nachylenie zrobiło się powyżej 10% i praktycznie przez dłuższy czas poniżej nie schodziło. Foxowi w jakimś momencie wypięła się stopa z pedału i przewrócił się przy bardzo małe prędkości. Co ciekawe kask za 50 zł firmy Voltt który miał przypięty do siodełka podczas podjazdu rozpadł się na kawałki. Wniosek taki że jednak warto wydać trochę więcej na dobry, firmowy kask i nie kupować tych tańszych. Dojechałem dystans podjazdu 13.2 km, 780m przewyższenia w czasie 1:09 ze średnią 11.5 i HR AVG 145. Myślę że na świeżo stać by mnie było żeby pojechać poniżej godziny. Czas mierzony do końca asfaltu a nie do schroniska lub do najwyższego punktu bo jakieś 700m do schroniska po zakończeniu asfaltu, tam gdzie był poprzednio szutr zostało przez jakichś osłów wysypane kamulcami i jest nieprzejezdne dla żadnych rowerów oprócz może górali z dwucalowymi oponami więc musieliśmy dać z buta. Ostatnie 300 m jest szutrowo-kamieniste ale przejezdne, w każdym razie liczni zatrzymałem na końcu asfaltu i tam go z powrotem włączyłem. Przy schronisku zrobiliśmy dłuższy popas łapiąc heban jako że pogoda dopisała. Zjazd nieprzyjemny bo dróżki bardzo wąskie, niemal wszędzie leży piasek, żwir lub kamienie a nachylenie duże więc trzeba bardzo uważać. Dopiero w połowie droga się rozszerza i odtąd jest już świetny zjazd. Po drodze koło Jazowska zjedliśmy lekki lunch w hotelu przy stacji benzynowej po którym nas trochę zmuliło i ledwo wlekliśmy się w stronę Szczawnicy. Po drodze musiałem jeszcze wciągnąć dwa lody i dwa napoje energetyczne i dopiero po nich odżyłem. Trasy Szczawnica - Gołkowice (nr 969) nieustająco nie polecam i zaprawdę powiadam Wam nie jedźcie tą drogą jeśli Wam życie miłe. Bo debile w ciężarówkach będą wyprzedzać jadąc na Was na czołówkę lub próbować Was wyprzedzić na styk. Na ok połowie tego odcinka 35km jest pobocze a na połowie nie ma.
Trasa wymyślona naprędce w związku z prognozą pogody zapowiadają deszcz okazała się absolutnym hitem. Podjazd z Knurowa w stronę Ochotnicy jest rewelacyjny. Ma świeżo położony piękny, równy asfalt i niesamowitą ilośc zakrętów. Wielokilometrowy zjazd do Tylmanowej też absolutnie rewelacyjny a asfalt w większości równiuteńki a miejscami zupełnie nowy. Jedynym zgrzytem jest droga z Tylmanowe wzdłuż Dunajca którą kiedyś bardzo lubiłem a teraz strach nią jechać bo ruch straszny i wszyscy grzeją stówą. Mnóstwo tirów, ciężarówek, półciężarówek, brak pobocza i brak fotoradarów ograniczających wybryki kierowców. Innymi słowy drogę nr 969 polecam kolarzom omijać.
Jazda żwawa, Fox w niezłej formie, noga podawała chociaż zakwasy straszne. CAD AVG: 82
Pierwszy dzień w Szczawnicy. Wyruszyliśmy tak szybko jak się dało po przyjeździe co było niestety o 15-tej. Pogoda piękna, słońce i 26-28 stopni. Na rozgrzewkę podjazd przez Leśnicę na przełęcz pod Tokarnią. Krótki popas na podziwianie widoków i dalej do Spiskiej Beli przez Hniezdne (krótki popas na tym przystanku na krzyżowce co zawsze) i Podoliniec po czym przez Starą Spiską Wieś na przełęcz Magurske sedlo. Tu już mieliśmy dość. Asfalty po słowackiej stronie w ciągu ostatnich lat uległy pogorszeniu i ogólnie droga kiepska. Zjazd z przełęczy strasznie dziurawy a przez to bardzo niebezpieczny. Dopiero po paru kilometrach jest sensowny asfalt. Po skręcie w prawo jedziemy do Czerwonego Klasztoru i tam robimy krótki popas. Powrót przez Velky Lipnik i przełęcz pod Tokarnią. Zjazd fatalny od tej strony, dziura na dziurze, można się łatwo wywrócić na dużej szybkości. Aż mi uchwyt przestał wytrzymywać od naciskania na hamulce. Powrót do domu prawie po ciemku o 20:45. Byliśmy spompowani do granic.
Jednodniowy epizodyczny występ z okazji pobytu na działce u Cudaka. Droga Przysucha - Aleksandrów bardzo fajna, niezły asfalt i widoki zakończona całkiem fajnym podjazdem. Cudak po 45 min jazdy zarządził popas w ładnym dworku po czym podziękował za współpracę i pojechał dalej z Sebastianem 60 km w wolniejszym tempie. Od Aleksandrowa niestety nie było już tak wesoło bo asfalty bardzo nędzne a od Stąporkowa do Skarżyska i z powrotem takie sobie a widoki żadne. W Końskich zrobiliśmy dłuższy popas na obejrzenie jak Niemcy demolują Argentynę i dziadowskimi asfaltami wróciliśmy do Przysuchy przez Ruski Bród.
jajacek
